Vraag #2: "Hoe werkt die kledingindustrie nou precies?"
Ik ken mensen die wat kunnen
Het hele F I S wear avontuur is begonnen, omdat ik mezelf afvroeg hoe ik een trui moest naaien en deze vraag stelde aan iemand met verstand: mijn moeder. De gevolgen van deze ene vraag zijn enorm; Ik weet nu niet alleen hoe ik een trui moet naaien (vraag #1), maar heb ook een sociale onderneming, kan een webshop bouwen, heb nieuwe mensen ontmoet en weet nu hoe ik de belastingaangifte moet doen. Dus ik heb besloten dat het stellen van vragen de leidraad is voor het runnen van F I S wear. Zodoende introduceer ik vandaag een nieuwe rubriek: “Ik ken mensen die wat kunnen.”
Vraag #2: Hoe werkt die kledingindustrie nou precies?
Toen ik als sales rep bij Make Marketing Magic in Amsterdam werkte, belde ik bedrijven om bij ze te informeren over contentmarketing. Via die weg kwam ik in 2017 in aanraking met Ellen Haeser: Creator of innovative fashion- and textile education programs en docent. Ze schreef zich in voor een masterclass, we praatten via de telefoon en ze deelde enthousiast haar kennis over de modebranche, de inkoop van stoffen en de (negatieve) impact die fashion heeft.
Ellen las mijn LinkedIn bericht en liet me via een bericht weten dat ze inmiddels - 5 jaar later dus - nóg intensiever bezig is met de transitie en de tijdgeest naar meer aandacht voor de maatschappij in de modewereld. “Naast docent zijn ben ik zeer actief met het ontwikkelen van praktijkgericht leren, ervaren door te doen. Onze studenten laten kennismaken met kwaliteit, duurzaamheid en de waarde van grondstoffen, maar ook wat kleding kan betekenen voor een mens. Mocht ik iets voor je kunnen betekenen dan hoor ik dat uiteraard graag,” aldus Ellen. Na dit bericht vroeg ik me af: “Was er in 2017 door Ellen al een zaadje gepland voor F I S wear?”
Ik me besef hoeveel ik kan leren van de personen uit mijn netwerk door simpelweg vragen te stellen en nieuwsgierig te zijn. Ik aarzelde geen moment om Ellen te vragen of ze tijd had voor koffie, want zij was de uitgelezen persoon om antwoord te geven op een van mijn vele vragen: “Hoe werkt die kledingindustrie nou precies?”
“Wat jij maakt zijn geen truien Thomas, dit zijn sweaters. Een trui is namelijk altijd gebreid” laat Ellen me weten met een grote smile op haar gezicht aan het begin van onze koffie afspraak. Terwijl ik nog probeer te verdedigen dat ‘trui’ lekkerder klinkt dan ‘sweaters’ gaat Ellen niet overstag en laat ze zien dat ze verstand van zaken heeft. Ik moet eerlijk toegeven dat ik best een beetje gespannen was voor dit gesprek, want wat weet ik nou van de fashionindustrie? Niet veel! Ellen was daarentegen global trendwatcher voor vezel- en textiel multinationals, werkte voor Desigual en Maxmara en Pont de Nemours en bezoekt jaarlijks modestad Milaan om zich te laten inspireren.
Ellen vertelt me over het belang van Enschede textielstad, een plaatselijke industriële weverij waar met natuurlijke en lokale garens, stoffen voor de mode- en interieurindustrie worden geproduceerd. Ze produceren daar helaas nog geen joggingstof - de stof die we nu gebruiken voor onze truien - dus de zoektocht naar de meest duurzame en lokaal geproduceerde stof gaat nog door. Ellen: “Omdat stoffen natuurlijk zijn, kan elke ‘batch’ van de stof van kleur verschillen door het kleurbad waar ze in worden gedompeld, want de kleur hecht dan net weer anders aan de stof. De boorden die aan je sweater zijn verwerkt kunnen alleen matching kunnen worden qua kleur als de stoffen van hetzelfde garen zijn gebreid.”
De 2e koffie is besteld en we zijn al een uur vol enthousiasme aan het kletsen als Ellen aan haar relaas begint over de fast fashion industrie, “want daar is echt heel veel mis mee.” Dus was ze vorig jaar verrast met een samenwerking met Primark voor een repaircafé. Echter was het erg zinvol om met haar studenten, de deelnemers aan het repaircafé enkele vaardigheden zoals een knoop aanzetten te leren. Als zelfs bedrijven als Primark gaan inzetten op verduurzaming, dan gaat het de goede kant op.
Vanuit het gepassioneerde gesprek over de grote thema’s rondom de huidige duurzaamheidsclaims in de fashion industrie, verplaatsen we onze focus naar kleinere - behapbaardere - vraagstukken: care labels. “Ellen, is het eigenlijk verplicht om ook care labels in mijn truien te naaien?” Ze vertelt me dat de regels voor etiketten niet gelden voor kleding die op maakt wordt gemaakt door thuiswerkers, zelfstandige ondernemingen en zelfstandige kleermakers. We gaan dus voor ‘I don’t care’ labels! ;)
Hoe de kledingindustrie precies werkt gaat natuurlijk niet duidelijk worden na twee kopjes koffie. Wat wel duidelijk wordt is hoe de industrie de focus verandert naar verduurzaming en lokaal geproduceerde producten. Ik ben benieuwd waar deze 2e vraag me naar toe gaat leiden.
